مدح و ولادت امام حسن مجتبی علیه‌السلام
ای روی گـلـعـذار تـو یـاد آور بـهـشت وی یک کرشمه در رخ تو دلبر بهشت ای جـلـوه ای ز طلعت زیـبـای تو قـمر وی ماهـتاب و شمس درخشان فر بهشت ای زیـنت سمـا و سمک، لوح و والقـلم ای گوشوار عرش حق و گوهر بهشت ای معـنی کـرم،کـرم حـق، کـریـم دیـن ای شاه عشق وعاشقی ای سرو ربهشت ای صد هزار یوسف مصری به سجده ات سر خیل گـلرخان تویی ای مهتر بهشت مـن ساکـنـم به کنـج شبـستان بخشـشت ای جـایگاهِ جـود تـو در بسـتـر بهشـت امشـب مـنـم گـدا و تـویـی مـنـشـأ کـرم بـنشـسـتـه ام ز بهـر گـدایی درِ بـهـشت چون مرغکی شکسته پر و زخمی ام حسن بـال و پـرم بـده ز پـر شهـپـر بـهـشــت امشب شب ولادت و من مست و سر خوشم گـویا کـه سـاکـنـم بـه بـرِ داور بـهـشت |